'અસલ' અમદાવાદી

શરીર મારું શબ્દ થઈ ફેંકાય
તીર એ ઉતરે તારી અંદર
સચવાય એનું શબ સદા યાદદાસ્તમાં

મન મારું પાણી બની વહ્યા કરે
મારી કવિતાઓની ખોવાતી-કહોવાતી છીપમાં
પાંગરે બે મોતી તારી આંખનાં

આત્મા મારો સૂર્ય થઈ ઊગી નીકળે
તારો, કોઈ હસતી રમતી સવારનો પડછાયો
તને પૂછતો રહે – હું ક્યાં?

This entry was posted on સપ્ટેમ્બર 16, 2009 at 5:11 એ એમ (am) and is filed under કવિતા, ગુજરાતી, Gujarati, Gujarati Poems, kavita. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.