'અસલ' અમદાવાદી

તારી કેડ્યે કુંડળાયેલા
મીઠા મરોડ
ભલા પુછી બેઠાં કે મને
શાના છે કોડ
એનો દીધો જો સાચો
જવાબ તો તું લજ્જાઇ
બોલી ઉઠીશ કે ‘હવે છોડ!’

હરીયાળી વાતોનાં ખેતર વાવ્યાં છે
મારી આંખોએ પાંપણ પછાડે
જ્યાં સૂરજ જરી ન રંજાડે
એવાં ધુમ્મસમાં બોળેલાં ખેતર લણતી
તું તારી આંખોના એેક-એક ઉલ્લાળે
તારી આંખોના અણિયાળાં
દાતરડાં મારીતે
ઉગતી નિંદર્યુંને નહિં ભાળે

તારી સાથેની મારી રાતે વરસતાં
પાણી વિનાના કોઈ મેહ
મારી બાજુમાં રહે સૂતેલી તું
મને હળવા અડક્યાનો દઈ છેહ
તારા હળવા અડક્યાથી ભીનો
આખ્ખોએ દેહ

ઊઠતાં જોઉં તો મારાં રુંવેરુંવે
ફરે તડકાના ઝેરીલા સાપ
જાઉંજો દુરતો તુંયે રુઠે
ને વળી રોવે તો થઈ જાયે પાપ
તારા આંસુના વણઝારા ગાતાં જે ગીત તે
મારી આંખોને લખી આપ!!

This entry was posted on એપ્રિલ 2, 2009 at 4:55 પી એમ(pm) and is filed under કવિતા, ગુજરાતી, Gujarati, Gujarati Poems, kavita, Uncategorized with tags Gujarati. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.