'અસલ' અમદાવાદી

મન નાચતું
ખાટી છાશ જેવું ઘમ્મરઘમ

ઉછળતું સફે્દ ઉત્સાહી છોળોમાં
છીણાઈ પાછું પડતું
અનેક નીતરતી બુંદોમાં

અંદર મથતું પોત પકડવા
‘ક્યાં છે માખણ?’
પૂછતું ફરતું
સફેદી અવાક સૌ કણકણને
મુંઝાતું અનુત્તરોમાં

ખટાશ – હસી લઈ અવહેલે
આડશ થઈ સમયને ઠેલે
છતાં મગ્ન એ
વિરલ લયે ખળખળી
ધસે અંદર એ
વળી વળી ને
ઢંઢોળે આખી જાત,
પામવા
એક વિરંગી અંધારા નો અર્ક
સ્વભાવે હોવાનો એક તર્ક

ત્યાંજ હજી છોળાયેલું, થઇ ફીણ ફરે, ઉપરે;
મનના મંથનનું હળવું એક, તાત્પર્ય તરવરે..

This entry was posted on માર્ચ 28, 2009 at 11:59 એ એમ (am) and is filed under કવિતા, ગુજરાતી, Gujarati, Gujarati Poems, kavita with tags કવિતા, Gujarati, manthan, poems, poetry. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.